Oppermachtig torent hij boven het eiland uit en bepaalt zo het uitzicht van Tenerife. De vulkaan El Teide is met zijn 3718 meter het allerhoogste punt van heel Spanje en verdient met overtuiging zijn plekje op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Sinds de laatste uitbarsting in 1909 wordt de Teide een slapende vulkaan genoemd, al sluit de wetenschap een nieuwe eruptie niet helemaal uit. Wij werden nieuwsgierig en beklommen deze mastodont om er bovenop een magische zonsondergang te bewonderen.
Vooraf
Helemaal centraal, in hartje Tenerife, ligt een geologische schat: het Parque Nacional del Teide. De ene krater na de andere, uitlopers van lavastromen en kolossale rotsformaties bepalen hier een soort marsachtig landschap. Verschillende wandelingen gidsen je door al dit moois en wij maakten daar gretig gebruik van. Zo liepen we het lusje rond de Roques de Garcia en gingen we ook de Montaña Guajara op. Beiden heel erg de moeite, maar het – letterlijke én figuurlijke – summum was toch wel de Teide zelf.
Wie de vulkaan op wil, heeft twee opties. De makkelijke – maar helaas best kostelijke – optie is de kabellift. De Teleférico del Teide ligt vlak aan de TF-21, de autoweg die het nationale park doorkruist. Nabij kilometerpaal 43 tref je een zeer ruime parkeerplaats en het benedenstation van de lift. Een retourticket kost je maar liefst 37 euro, maar biedt je naast tweemaal acht minuten liftpret ook een fenomenaal uitzicht.
Heb je veel spek gegeten of gewoon van nature flinke benen? Dan is het een enorme aanrader om – net als wij – de vulkaan te voet te bedwingen. Daarvoor parkeer je ook langs de TF-21, maar dan aan de voet van de Montaña Blanca. Daar start een twintig kilometer lang avontuur!
Naar boven
De eerste etappe van de beklimming vonden we zeer bemoedigend. Over een breed, slingerend pad maakten we snel kilometers, goed voor het moreel! Bovendien liepen we door een bijzonder mooie omgeving. Hier en daar zagen we ‘de eieren van de Teide’, zwarte ‘lavaballen’ die zijn losgebroken van de lavastroom en dankzij het sneeuwbaleffect aangroeiden tot de gigantische rotsblokken die ze nu zijn.
Het zware werk begon pas na 4,7 kilometer. Hoewel we in afstand al halverwege de top waren, moesten we vanaf hier nog steeds duizend meter de hoogte in. Duizend meter. Dat is maar liefst tien keer de hoogte van het Atomium! Heel steil klimmen dus en om de paar honderd stappen even uitblazen.
Na een dikke zeven kilometer botsten we op de berghut Altavista. Gelegen tussen twee lavastromen in en op 3270 meter is dit de hoogst gelegen accommodatie van heel Spanje. In pre-coronatijden brachten veel wandelaars hier de nacht door om de volgende ochtend de zonsopgang op de top bij te wonen. Toen wij in de zomer van 2021 passeerden, lag de hut er echter verlaten bij.
Dapper, maar vooral puffend, stapten we verder en ervaarden aan den lijve dat we drieduizend meter boven zeeniveau liepen. De lucht werd hier steeds ijler en de druk op onze borst groter. Dat leverde ons een droge hoest op, maar we dronken veel water en werden gelukkig niet hoogteziek.
Na negen kilometer zagen we eindelijk het bovenstation van de Teleférico del Teide. Dat ligt aan het platform Le Rambleta op 3555 hoogtemeter. Hier startte onze laatste etappe naar de top en doken we de semi-illegaliteit in… Eigenlijk heb je voor dit laatste stuk namelijk een vergunning nodig, die je gratis kan krijgen, maar die je wel lange tijd vooraf moet aanvragen.
Gelukkig voor ons wordt deze vergunning enkel gecontroleerd tussen 9 en 17 uur, de openingstijden van de kabelbaan. Daarna zijn er wel ‘bewakers’ aanwezig, maar die zitten binnen en voeren – misschien wel met een pint in de hand het einde van de werkdag vierend – een soort gedoogbeleid. Ze weten dat er wandelaars te voet de top opgaan voor de zonsondergang en knijpen een oogje dicht. En zo begonnen wij aan de laatste zevenhonderd meter van deze uitputtingsslag.
Op de top
De laatste loodjes wogen belachelijk zwaar, maar hoera, wat een triomf!! Met een meer dan euforisch gevoel bereikten we het topje van El Teide net voor zonsondergang. Dit hoogste punt van Spanje wordt heel subtiel gemarkeerd door een klein metalen plaatje. Geen groots monument en weinig toeters en bellen, maar dat kon de pret niet drukken. Het weergaloze uitzicht maakte alles goed. Aan de ene kant zagen we de majestueuze schaduw van de vulkaan over het eiland vallen, aan de andere kant scheen de zon haar laatste stralen op een dik wolkendek.
Geëmotioneerd door deze natuurpracht zochten we een plekje aan de rand van de krater om ons even te zetten. Dit was in sommige opzichten niet het beste idee, want we hebben ‘de zwavelplekken’ na drie wasbeurten nog steeds niet uit onze kleren gekregen. Anderzijds was dit de climax van onze vakantie in Tenerife, dus who cares?! Te midden van de stinkende zwavelgeur en bibberend in de koude wind genoten wij echt driehonderd procent van één van de mooiste zonsondergangen uit ons leven.
En weer naar beneden
Aan alle mooie liedjes komt een eind en dus moesten wij uiteindelijk ook de terugweg aanvatten. Het werd niet alleen snel kouder, we wilden ook nog zo lang mogelijk van het daglicht profiteren. Aan een hoog tempo liepen we de berg af, maar het duurde niet lang of we moesten toch onze koplampjes bovenhalen.
In het pikkedonker een vulkaan aflopen, het was toch ook weer een belevenis! Hoewel we toen al dachten een volmaakte dag achter de rug te hebben, werden we daarna nog getroffen door een waanzinnige sterrenhemel! Ongelooflijk hoe helder we de Melkweg van hier konden zien. De Teide is trouwens bekend bij astronomen van over de hele wereld. Verschillende universiteiten hebben er hun telescopen geplaatst en wij weten nu waarom.
Om kwart voor twaalf, zeven uur na ons vertrek, kwamen we uitgeblust, maar vooral voldaan, weer bij onze huurauto aan. We legden net geen twintig kilometer af en klommen 1361 meter in de hoogte. Het hoeft niet te verbazen… Wij sliepen die nacht als roosjes!
Ontdek onze favoriete wandelingen in Tenerife
