Een to do voor elke bergfanaat: met klimijzers aan de voeten een gigantische gletsjer oversteken. Wij kozen de Gornergletsjer op de Zwitsers-Italiaanse grens uit, de op één na grootste ijsmassa in de Alpen. Wat wij inschatten als een iets rustiger tochtje met ‘slechts’ zevenhonderd hoogtemeters, werd uiteindelijk een soort overlevingsstrijd tegen de natuurelementen… Laat je inspireren, maar leer uit onze fouten en lees hoe wij het achteraf anders zouden aanpakken!
Een geweldige treinreis met de Gornergratbahn
In Zermatt vertrekt één van de coolste treinen die wij ooit zagen: de volledig elektrisch aangedreven tandradbaan naar Gornergrat. In een half uur tijd stijg je van 1600 naar 3090 meter boven de zeespiegel, wat van deze halte het tweede hoogste treinstation in Europa maakt. Vanaf hierboven heb je zicht op bijna dertig bergtoppen van meer dan 4000 meter, waaronder ook de Matterhorn.
Het enige nadeel van deze trein is dat de prijs ook navenant is… Voor een enkel ticketje naar de voorlaatste halte, Rotenboden, betaalden we 48 CHF per persoon. Hoewel we dit al kostelijk genoeg vonden, hadden we achterafgezien beter een retourticket aangeschaft. Alvast een eerste tip dus! Zo kan je na de lus over de gletsjer weer naar beneden met de trein, wat je een afdaling van maar liefst een dikke tien kilometer bespaart.
Start bij Rotenboden en de Riffelsee
Net uitgestapt in Rotenboden, botsten we op een fotopunt van Toblerone, het Zwitserse chocolademerk met de trotse Matterhorn op de verpakking. Met de berg op de achtergrond is het inderdaad een leuk plaatje.
Een beetje verder zagen we de Riffelsee al liggen. In dit kleine bergmeer is de reflectie van de Matterhorn echt magnifiek! Voor velen is een rondje om dit water al de moeite om naar boven te komen. Niet voor ons… Wij namen hier een licht dalend pad richting de gletsjer.
De lus op de Gornergletsjer
Na net geen vier kilometer langs dit prachtige pad – echt waar, het panorama is gewoonweg uitmuntend – kwamen we op een splitsing met wegwijzers naar de Monte Rosahut in beide richtingen. Wij kozen ervoor om de lus in wijzerzin af te leggen en namen dus het meest linkse pad.
Niet veel verder was het tijd om onze klimijzers aan te binden. In Zermatt vind je voldoende verhuurdiensten. Wij betaalden 12 CHF per persoon bij Bayard Sport, een winkel schuin tegenover het station, en kregen er vakkundig advies. Het is belangrijk dat je schoenen draagt met stevige, eerder stijve zolen. Als je schoenen te zeer meegeven, bestaat de kans dat het klimijzer breekt. Men keek ook met twijfels naar onze wandelschoenen, maar wij hebben geen enkel probleem gehad.
Op de gletsjer moesten we eerst anderhalve kilometer geleidelijk stijgen. Dit hadden we eerlijk gezegd nogal onderschat. Zo lopen op ijs, het is toch minder makkelijk dan je denkt! Gelukkig waren de wegmarkeringen duidelijk: gewoon de paaltjes volgen.
Vlak voor kilometer zes maakt de route een bocht naar rechts. We liepen hier een tijdje op een plateau, maar voelden toch wel wat kriebels wanneer we de soms diepe kloven in het ijs moesten oversteken. Adrenaline: check! We waren dan ook een klein beetje opgelucht toen we de klimijzers – althans voor even – weer konden opbergen. Terwijl je de Monte Rosahut al even in het vizier hebt, moet je verder over een eerder slecht aangegeven pad met veel grote stenen.
De shortcut, alias het stuk waar we de mist in gingen…
Toen wij op kilometer acht de hut nog zoveel hoger zagen liggen – en wetende dat we nog vééééle kilometers moesten doen – zonk de moed ons in de schoenen. We besloten om het pad te verlaten, niet langs de hut te gaan en gewoon de kortste – en misschien ook wel de gevaarlijkste – weg te zoeken naar de Gornersee, die we wel konden zien liggen en waar het eigenlijke pad vlak naast loopt. Een tweede en misschien wel meer belangrijke tip: doe deze wandeling in de zomer, wanneer de Monte Rosahut geopend is voor publiek. Je kan er dan overnachten en een tweedaags avontuur maken van deze gletsjertocht.
Een spannende afdaling op de poep en hier en daar een risicovol manoeuvre later, kwamen we terug op de route en moesten we weer de klimijzers in om de gletsjer op te gaan. Hier kunnen we enkel aanraden om heel goed de paaltjes te volgen. Wij waren wat in de war, omdat de gletsjer niet zo ver reikte als op de kaart was aangegeven. Daardoor raakten we van het pad en zaten we te laag. Het klinkt absurd – en dat was het ook – maar wij klommen weer omhoog langs een soort watervalletje van smeltwater. Het was best eng, want elke rots kon glad zijn en het was onduidelijk of we zo wel weer op de route konden komen.
Toen dat eindelijk gelukt was, hingen er ter verrassing plots twee ladders loodrecht tegen de rotswand. Misschien hadden we er anders veel luchtiger over gedaan, maar de eerder opgelopen spanning maakte dat we toch met een heel klein hartje de ladders opstapten. Niet naar beneden kijken!
De laatste loodjes
En zo kwamen we – wonder boven wonder – na twaalf kilometer terug aan bij de splitsing. De lus zat erop! We konden aan de aftocht beginnen, maar… in afstand zaten we toen nog niet eens in de helft en de zon zakte steeds verder! Een ondergaande zon geeft prachtig licht en dat kon ons nog even troost bieden, maar weet dat we nog vier kilometer naar Rotenboden en daarna nog tien kilometer terug naar Zermatt voor de boeg hadden.
We moeten toegeven dat dit niet het gezelligste moment van onze vakantie was. Beiden uitgeput liepen we in het donker langs steile skipistes naar beneden. Deze episode vergeten we zo snel mogelijk en we spoelen door naar de gezellige pub in Zermatt waar we op een schandalig laat uur toch nog een heerlijke cheeseburger kregen voorgeschoteld.
placeswithoutdoors.com
Gorner Glacier Loop
